To νησί μας

Φτάνοντας κάποιος στην Εδέμ

η πρώτη εικόνα που θα δει είναι ένα καταπράσινο τοπίο με σύγχρονες και πρότυπες καλλιέργειες λαχανικών που συνθέτουν ένα φυσικό καταπράσινο χρώμα σε ένα ιδανικό κοντράστ με το γαλάζιο της θάλασσας

Όπου και να ρίξεις τη ματιά σου μπορείς να δεις ότι ονειρεύεσαι. Ένας τόπος που δικαιολογεί απόλυτα το όνομά του «κήπος της Εδέμ».

Χάρη στη φυσική του απομόνωση, το νησί Εδέμ παράγει μόνο αγνά φυσικά προϊόντα που κρύβουν μέσα τους το μεράκι των καλλιεργητών και την επιστημονική γνώση των ειδικών.

Οι άνθρωποι εδώ είναι υπερήφανοι για τα προϊόντα που παράγουν. Αυτά μας λένε κάνουν τον τόπο τους διάσημο και τόσο ελκυστικό. Στο περίπτερο που σταματήσαμε να πάρουμε φρέσκους χυμούς, κι ένα χάρτη της περιοχής ο ιδιοκτήτης του ο κ. Pepperonito μας συστήθηκε ως πιπεριπτερούχος και μας έδειξε την πινακίδα ΠΙΠΕΡΙΠΤΕΡΟ.

«Με αυτό τον τρόπο», υποστήριξε, «θέλω να προβάλω τις πιπεριές που καλλιεργεί η οικογένειά μου και που είναι πιπερίφημες και πιπεριζήτητες σε όλο τον κόσμο».

Ανοίγοντας το χάρτη, αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε την περιήγησή μας από τη Λίμνη της Πίκλας. Εκεί μας υποδέχτηκε η Miss Pickleton που είναι και ιδιοκτήτρια της τοπικής εφημερίδας στην οποία γράφει την κοινωνική στήλη, ενώ διατηρεί και ένα blog στο οποίο κριτικάρει τα πάντα, άλλοτε «καυστική» σαν την πιπεριά και άλλοτε «ξινή» σαν αγγουράκι.

Αφού μας έκανε μια πλήρη παρουσίαση ων προϊόντων τουρσί της Εδέμ, μας έδωσε πληροφορίες για όλους και για όλα. Μια ώρα μαζί της και καθώς δοκιμάζαμε πίκλες, και αγγουράκι τουρσί, τα οποία και βρήκαμε εξαιρετικά, γνωρίζαμε ήδη όλους τους κατοίκους του νησιού που επρόκειτο να συναντήσουμε στη συνέχεια του ταξιδιού μας.

Έτσι, όταν φτάσαμε στον Κήπο των Ελαιών ξέραμε τα πάντα για την οικογένεια του Αλειφού Καλαματάκη, της γυναίκας του κ. Olivia Green, των παιδιών τους Kalamata kid και Ροδελία Καλαμών, αλλά και της ξαδέλφης του Olivia Pepperone που είναι με τον Pepperonito και μαζί παράγουν μια θαυμάσια ελιά γεμιστή με πιπεριά.

Ο κ. Καλαματάκης μας ξενάγησε στον πρότυπο ελαιώνα και μας πρόσφερε να δοκιμάσουμε τις εξαιρετικές ελιές Εδέμ: Ελιές Πράσινες, Ελιές Καλαμών, ελιές γεμιστές με πιπεριά και την πάστα ελιάς για την οποία ήταν ιδιαίτερα υπερήφανος ο κ Αλειφός.

Συνεχίσαμε στο δάσος των λαχανικών που συναντήσαμε τον Cornelius Sweet και τη δεσποινίδα Μανιταρέα που μας μίλησαν για τα λαχανικά Εδέμ τα οποία παράγουν με πρότυπες καλλιέργειες και με τη συνεργασία εξειδικευμένων γεωπόνων. Μαζί τους και ο Νάνος Φλωριδης, που παράγει εξαιρετικές πιπεριές, θείος του Pepperonito που γνωρίσαμε ήδη στο περίπτερο.

Καθώς η ώρα περνούσε και η όρεξή μας είχα ανοίξει από τα τόσα ορεκτικά, ρωτήσαμε που μπορεί να βρει κανείς εστιατόρια στο νησί. Μας είπαν ότι τα καλύτερα βρίσκονται στην Κοιλάδα των Λιχουδιών.

Φτάσαμε στο εστιατόριο της Miss Dolma Daki Yala Gee μιας Γιαπωνέζας που ήρθε διακοπές στο νησί και ερωτεύτηκε τον καλλιεργητή φασολιών Big Βean και αποφάσισε να ζήσει για πάντα εδώ ανοίγοντας εστιατόριο.

Αφού δοκιμάσαμε ένα υπέροχο μενού με νοστιμότατα ντολμαδάκια, φασόλια, σαλάτα από λαχανικά μια ομελέτα με μανιτάρια και καλαμπόκι ζητήσαμε για επιδόρπιο γλυκό. Οι ιδιοκτήτες μας πρότειναν ευγενικά να κάνουμε μια βόλτα στα Όρη της Μαρμελάδας από τα οποία πηγάζει ο επιδόρπιος ποταμός. Αυτό το μέρος μας είπαν δεν θα έπρεπε να λείπει από ένα ταξίδι στο νησί Εδέμ. Τα Όρη της μαρμελάδας είναι μια περιοχή γεμάτη παραδοσιακά εργαστήρια ζαχαροπλαστικής.

Το ένα το είχε η Strawberina, εξειδικευμένη στην καλλιέργεια και επεξεργασία της φράουλας, το άλλο η Άννα-Νανά Κομποστοπούλου, εξειδικευμένη στην καλλιέργεια και επεξεργασία του ανανά και ένα άλλο η Verie Coquette, εξειδικευμένη στην καλλιέργεια και επεξεργασία του βερύκοκου. Μας σέρβιραν ένα υπέροχο παγωτό με μαρμελάδα και μας έδωσαν και μια πλήρη σειρά μαρμελάδων να πάρουμε μαζί μας.

Την άλλη μέρα φτιάχνοντας πρωινό και αλείφοντας μαρμελάδα στη φρυγανιά, αλλά και μια φέτα με πάστα ελιάς, δώρο του Αλειφού Καλαματάκη, αναρωτήθηκα αν το νησί που επισκέφτηκα είναι αληθινό ή είναι μόνο στη φαντασία μου. Έμοιαζαν όλα πάρα πολύ ωραία, σχεδόν παραμυθένια για να τα πιστέψει κανείς. Ίσως το ίδιο να αναρωτηθήκατε κι εσείς.

Όταν όμως έφερα τη φρυγανιά στο στόμα, σκέφτηκα πως αυτή η γεύση είναι τόσο αληθινή, τόσο αυθεντική που μόνο από έναν τέτοιο τόπο και από τέτοιους καλλιεργητές μπορεί να προέρχεται.